خبرگزاری حوزه، / این روزها همه به فکر حل مشکلات کشور هستند، مشکلاتی در حوزه های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و ... و این تکاپو از سوی همه جریانات و مردم است، از دولت و مجلس تا تاکسی و اتوبوس نیز طرح هایی برای حل مشکلات کشور مطرح می گردد. نگارنده نیز از این خیل جا نمانده و چند کلامی در باب حل مشکلات کشور خواهد نوشت.

مشکلات کشور یک راه حل دارد و آن نقش دادن به جمهور مردم و مشارکت مردمی است. جمهور مردمی که با انگیزه اسلامی در پنجاه و هفت به رهبریِ مردی پایبند به اسلام و جمهور، انقلابی اسلامی و بر پایه جمهور رقم زدند.

بیایید از بحث بنزین و آشوب بگذریم، از اینکه چرا رهبری از تصمیم سران قوا حمایت کردند نیز بگذریم، بیایید بگذریم که چرا مجلس در موقع مناسب، به وظایف خود عمل نکرده و طرحی مناسب را ارائه نکرده، بیایید بگذریم از ساز و کار شورای عالی اقتصادی سران، که در پی درخواست فرماندهی جنگِ اقتصادی از سوی روحانی، از سوی رهبری شکل گرفت، بیایید فکر نکنیم که اگر این شورای عالی شکل نمی گرفت و روحانی به تنهایی عهده دار فرماندهی و تصمیم گیر بود، الان دقیقا در چه وضعیتی بودیم!

در عوض بیایید به موضوع دیگری فکر کنیم، به این موضوع فکر کنیم که چرا جمهور مردم نقش خود را کم کم از دست می دهند و در یک خلاء چهار ساله ایفای نقش می کنند و سپس به خانه خود می روند؟

بیایید اینطور فکر کنیم، اگر دولت و مجلس به دو سه طرح برای اصلاح قیمت بنزین دست میافتند و نهایتا نمی دانستند کدامیک را باید اجرا کنند، این انتخاب را به مردم وا میگذاشتند تا مردم از بین چند طرح کارشناسی شده یک طرح را رای می دادند و آنگاه خود در تعیین شکل و سبک زندگی خود دخیل و حتما همراه تر بودند.

بیایید در این بین به یک مسئله دیگر هم فکر کنیم، خانه آشوبگر کجاست؟

 اگر نبود شکاف ها، اگر نبود بی اعتمادی ها، اگر نبود اختلافات، آشوبگر در کجا لانه می کرد؟ مگر غیر از این است که ضد مردم، ضد ایران و ضد انقلاب، بر بستر نارضایتی و بی اعتمادی زیست می کند؟

جمهوریت و نقش دادن به مردم، بهترین و عاقلانه ترین راهی است که هم مشکلات پیش رو را مرتفع می کند و هم امکان زیست و رشد قارچ گونه ضد مردم، ضد ایران و ضد انقلاب را می گیرد.

فهم رای مردم نیز سخت نیست، امروزه با یک پیامک هم می شود نظر سنجی کرد.

حکمرانی آسان است اگر در شکل حکمرانی خود نقش مردم را ببینیم. اما اگر از اساس در شیوه حکمرانی خود، نقش مردم و سازوکار حضور آنها را ندیدیم، نه تنها نمی توانیم حکمرانی آسان داشته باشیم، بلکه برای باز کردن یک گره کوچک نیز، نیاز به چنگ و دندان داریم!

حکمرانی آسان یعنی چنان جامعه و مردم را در سرنوشت مسائل ریز و درشت خود دخیل کنیم، تا مردم حاکمیت رای و نظر خود را ببینید و آن موقع به تصمیمات خود و قضاوت های خود حساس تر شوند و دقیق تر.

برخی وکالت های چهار ساله مجلس و ریاست جمهوری را، مقدر ساختن مردم بر سرنوشت خویش می بینند، اگر چه کلامی درست است اما کافی نیست. تجربه چهل ساله نشان داده، دولت ها علی رغم وعده های خویش بعد از رای آوری، خرشان از پل گذشته است و موکلان شان را به یاد ندارند.

از طرفی نه حزبی و نه مجلسی هست که بتوانند یقه مسئولِ منتخب مردم را بگیرد. یعنی عملا اینطور نمی شود و کارآمدی در این حوزه بشدت فقیر و نحیف است.

اما حکمرانی آسان می گوید، حداقل در زمینه هایی که مستقیم به مردم مربوط است و آنها در آن زمینه ها باید مشارکت داشته باشند، باید رای و نظر مردم اخذ شود.

قدم اول برای حکمرانی آسان و مشارکت مردم در کارها، الزام قانونمند طرح های مشارکتی به اخذ رای و نظر مردم است.

حکمرانی آسان را باید تجربه کنیم. حتی تحول در بروکراسی نیز، آنجا که ارباب رجوع مردم هستند، نیاز به همفکری و نظر جمهور مردم دارد.

رضایت مردم و اعتماد سازی، دور از دسترس نیست، جبران بی اعتمادی هایی که مسئولین به بار آورده اند نیز با حکمرانی آسان قابل تحقق است. ان شاءالله

اما جواب سوال، خانه آشوبگر کجاست؟

خانه آشوبگر جایی است در شکافِ بی اعتمادی و عدم مشارکت مردم در امور خویش، آنجا که جمهوریت فراموش شده و برخی نهاد های مردمی، مانند دولت و مجلس که ماهیتی جز نماینده مردم بودن ندارند، قلب حقیقت شده اند.

محمد صابر صادقی

آبان 1398